اجتماعی شدن یا اجتماعی نشدن، مسئله این است!

مي خواي بنويسي بنويس ولي سعي كن خودتو تكرار نكني، بنويس ولي تكرار نكن، هيچيوقت تكرار نكن، بنويس!

چند شب پيش سر كار بودم، شيفت شب، شب كريسمس بود و شهر خالي، نه تنها "ز رندان" كه خالي از هر جمنده اي، فكر مي كردم يا شايدم فكر مي كردم كه دارم فكر مي كنم، خلاصه به اين نتيجه رسيدم كه انسان موجودي است اساساًغار نشين، نه اجتماعي، سند حرفمم موضوعات پوچي بود كه بين انسانها رد و بدل ميشه. اينو داشته باش تا يه ماجراي ديگه بگم.

چند وقت پيش با يكي از دوستام صحبت از جلسه ي شعر خواني شد و خلاصه به همت ايشون جلسه هاي شاهنامه خواني شروع شد، امشب هم كه چهارمين جلسه بود خونه ي همون دوست هماهنگ كننده برگذار شد، يادم نرفته اينم بگم كه اين جلسات تنها دلخوشي منه در اين ديار غربت، حكم پارك رو داره واسه يه بازنشسته، منظور كه هر طور شده با هر حالي كه شده اين جلسه ها رو از دست نميدم، امشب هم حس و حال هيچ كاري نبود ولي رفتم اينو، دليل ديگشم شايد اين بود كه قول داده بودم يه خلاصه از جلسات قبل رو تهيه كنم. رفتم، بي دل و بي دماغ، رفتني. مشغول ارائه ي خلاصه ي جلسات قبل بودم كه چند بار حرف تو حرف اومد، شايدم نيومد و من اينجوري احساس كردم، كم كه توهم نميزنم، دل و دماغ نداشته رو از دست دادم و خواستم كه بي خيال خلاصه خواني بشن بچه ها، نتيجه اين شد كه جمع فك كرد قهر كردم، حالا بيا قسم و آيه كه بابا قهر چيه؟ هر كسي خلاصه چيزي گفت و بعضي متلكي تيكه اي، چيزي. 

وقت شام دوستاي دوستم مشغول گپ و گفت بودن و من به اين فك مي كردم كه دل و دماغمو كجا گذاشتم؟!؟در همين حس و حال خدافظي كردم اومدم بيرون، فكر ميكردم اون نظريه ي غار نشين بودن در مورد من صحيحه احتمالا و نه در مورد همه، اين كه دلت مي خواد فقط بري اونجا شعرتو بخوني و والسلام، بدويي برگردي خونه!؟

نه حوصله دارم با كسي حرف بزنم و نه به حرف كسي گوش بدم، واسه همينم هست كه هروقت ميام اجتماعي بشم حرف مفت و احمقانه ميزنم. يكي نيست بگه بابا دهنتو ببند خفه شو از اول، هيچكي فك نميكه طرف زبون نداره، تازه فك كنن، چه بهتر، همين كه ملتو به فك كردن وامي داري خودش خيليه، هر فكري ميخواد باشه، باشه.

آخرش چي ميخواد بشه، خود خدا هم نمي دونه!